ერთადერთი გზა და ამ ურთულესი მდგომარეობიდან თავის დაღწევის ერთადერთი შანსი იმაში მდგომარეობს, რომ ისევ კონსტიტუციის ფუძემდებლურ დებულებას მივმართოთ, რომელიც ამჟამად მოქმედი ძირითადი კანონის მე-3 მუხლიდან გამომდინარეობს. რადგან ეს ნორმა მთელ მსოფლიოს უცხადებს, რომ საქართველოში ხელისუფლების წყარო მხოლოდ ხალხია და რადგან ძალაუფლება ხორციელდება უშუალო დემოკრატიის სხვადასხვა ფორმების მეშვეობით, ამიტომ რეფერენდუმი არის სწორედ უშუალო დემოკრატიის ფორმა და ახალმა პარლამენტმა რეფერენდუმის მეშვეობით და ხალხის მხარაჭერით უნდა მიიღოს ახალი კონსტიტუცია. 

საქართველო დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრივი არსებობის 33-ე წელს ითვლის და რაოდენ დასანანია, რომ ოცდამეერთე საუკუნის პირველ დეკადაში, ანუ ციფრული ტექნოგიებისა და დემპოკრატიული განვითარების ხანაში, ჩვენი ქვეყანა ისევ საბჭოთა სასამართლო სისტემაში იმყოფება და მართლმსაჯულება არ პასუხობს ხალხის მოთხოვნებსა და საერთაშორისო გამოწვევებს. უფრო პირიქითი შინაარსის სახელმწიფო იდეოლოგია ხორციელდება, რომლის მიხედვითაც საქართველოში ოკეანის ტალღის სიმაღლის რეფორმები განხორციელდა და ჩვენს ქვეყანას აქვს ყველაზე მიუკერძოებელი და ხალხის სამსახურში მდგარი სასამართლოები. მართალია თავად ხალხი ვერ გრძნობს ვერც სახელმწიფოს მიერ გამარტივებული და იაფი სამართლებრივი სერვის-მომსახურების შეთავაზებას და ვერც ისეთი განცდა იგრძნობა, რომელიც მათ სამართლიანობის იმედს ჩაუნერგავს და სასამართლოს იმ ორგანოდ წარმოიდგენდეს, სადაც სიმართლის პოვნა იქნება შესაძლებელი.

დიდი მოაზროვნის მოყვანილ ციტატას შეუძლებელია, არ დაეთანხმო. ისეთ ფაქიზ და სათუთ თემას ეხება ეს წერილი, პირდაპირ სამართებლის პირზე გავლა მიწევს. „ვერ გაიარე, ყველაფერი დაისერე"-ო, ვგრძნობ პოტენციურ ოპონენტთა ხმას. სამართებელზე მოსიარულე, უკეთეს შემთხვევაში, ფეხის გულებს დაისერავს. არც უთქმელობა ეგების. სხვა თაობა მოვიდა, რომელიც ქვეყნის ბედზე მსჯელობს; თაობა, რომელსაც პრეტენზია აქვს, ქვეყნის წინსვლაში მის წამყვან და გადამწყვეტ როლზე. მათ გასაგონად უფრო...

მსოფლიო ახალი რეალობის წინაშე დგას - რუსეთ-უკრაინის ომის შედეგად წარმოშობილი პოლიტიკური და ეკონომიკური ცვლილებები ახალ პრობლემებს უქმნის სამყაროს, რაც მნიშვნელოვან ნეგატიურ ზეგავლენას ახდენს სხვადასხვა სახელმწიფოების ყოველდღიურ ცხოვრებასა და განვითარებაზე. ხოლო გლობალური მასშტაბის სანქციები, რომელიც ასევე ამ კონფლიქტის შედეგადაა პროვოცირებული, ანგრევს იმ ეკონომიკურ კავშირებს, რომელიც მანამდე არსებობდა.

ბოლო დღეებში მმართველი პარტიის მიერ განხორციელებულმა პარტიულმა და სახელისუფლო ცვლილებებმა ნათლად გვაჩვენა, რომ პოზიცია-ოპოზიცია თანამშრომლობას არ აპირებენ!

თქვენო უწმიდესობავ, უპირველეს ყოვლისა გილოცავთ აღსაყდრების 46-ე წლსთავს და დაბადების დღეს. თქვენ ყველაზე უკეთ მოგეხსენებათ, რა მძიმე ჟამი უდგას საქართველოს, რომელიც მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენების გამო ისეთ განსაცდელთა წინაშე დგას, რისი მსგავსიც იშვიათად დადგომია თავისი ხანგრძლივი და მძიმე ისტორიის მანძილზე. ჩვენ, როგორც მცირერიცხოვან და ტერიტორიულად პატარა, მაგრამ დიდი სულიერი ძალის მქონე ქვეყანას, გვმართებს, ყველაფერი ვიღონოთ იმისათვის, რომ ღირსეული გზები მოვნახოთ ყოველი განსაცდელის თავიდან ასაცილებლად.

გასული წლის 14 იანვარს ყურადღებით დავათვალიერე თბილისში მომრავლებული კორპუსები და მხოლოდ აქა-იქ შევნიშე ხუთჯვრიანი დროშები. არადა, ჰერალდიკის სახელმწიფო საბჭო ყოველი წლის დასაწყისში მოუწოდებს მოქალაქეებს, „სახელმწიფო დროშის, უმთავრესად ეროვნული დღესასწაულის დღეს, საქართველოს სახელმწიფოებრიობის და დამოუკიდებლობის, აგრეთვე ეროვნული და პიროვნული თავისუფლების უმნიშვნელოვანესი სიმბოლოსთვის ღირსი პატივის მიგების მიზნით" აივნებზე მათ გამოფენას...

გასული წლის დასაწყისში „რეზონანსის“ მკითხველებს სტატიაში „კალენდრის ბოლო ფურცელი“ მურმან ლებანიძის ერთი ლექსი შევახსენე, რომელიც წმინდა ილია მართლის (ჭავჭავაძის) „ტანჯვით ამოძახილს“ („ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი, როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება ?!“) ეხმიანება: 

დიდი ილიას პერიფრაზი გამოვიტანე სათაურად. მიმხვედრი მიხვდება, რატომ. ეს წერილი არაა ევროპის წინააღმდეგ მიმართული. იგი უფრო მათდამია, ვინც ბრმად და, ხშირად კი, დეფორმირებულად აღიქვამს ევროპის პრიმატს ჩემს ქვეყნანაზე. მათ საყურადღებოდაა, ვისაც ნებისმიერი ევროპული წესი თუ ჩვეულება ევროპული ღირებულება ჰგონია და უპირობოდ ემხრობა მათ მექანიკურად გადმოღებას. ასეთები, თუ საინფორმაციო საშუალებებით და ინტერნეტით ვიმსჯელებთ, არც ისე ცოტაა.

ბატონო პრემიერ-მინისტრო, ჩვენი ქვეყნის ხანგრძლივი ისტორიის განმავლობაში საქართველომ ემიგრაციის სამი, მეტად მძიმე ტალღა განიცადა: პირველი - შაჰ-აბასის მიერ 1616 წელს გადასახლებულები, რომელთაგან ასი ათასმა ჩააღწია სპარსეთამდე. მეორე - 1921 წელს ბოლშევიკების მიერ საქართველოს ოკუპაციის დროინდელი ტალღა ევროპაში. მესამე ტალღას გასული საუკუნის 90-იანი წლებიდან ცეცხლში და სამოქალაქო ომში გახვეული დამოუკიდებლობა აღდგენილი საქართველოდან გასული ემიგრანტები შეადგენენ.

ზუსტად ოცდაცამეტი წლის წინ ქართველმა მეცნიერმა შოთა მესტვირიშვილმა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ჟურნალში „მოამბეში“ გამოაქვეყნა სამეცნიერო სტატია - „მევენახეობის რაიონებში სეტყვის  გახშირების მიზეზების შესახებ“, რომელშიც გამოთქმული იყო საინტერესო და იმ დროისათვის  ინოვაციური მოსაზრება რომ შაბიამანის ხსნარით ვენახის შეწამვლა ხელს უწყობს სეტყვის წარმოქმნას. ამ ახალ მიდგომას  მხარი დაუჭირა ცნობილი მეცნიერმა, გეოფიზიკის კვლევითი ინსტიტუტის  მაშინდელმა დირექტორმა, აკადემიკოსმა მერაბ ალექსიძემ. შეიძლება ითქვას, რომ სტატიას სხვა მეცნიერთა და სპეციალისტთა მხრიდან  არავითარი გამოხმაურება არ მოყოლია.

წლის დასაწყისში გავრცელდა ინფორმაცია, რომ თბილისის მერია საახალწოდ პიროტექნიკის რეალიზაციის აკრძალვას აპირებდა, მაგრამ, ვინაიდან მაშხალები ისევ მასობრივად იყიდება და რამდენიმე ბავშვი უკვე დასახიჩრდა, თავი ვალდებულად ჩავთვალე, თანამოქალაქეები საფრთხეების თაობაზე კიდევ ერთხელ გამეფრთხილებინა.