არ ვიცი ზუსტად, საერთო ჯამში, რამდენი პარლამენტარი - ტელევიზიებში ხალხის რჩეულებს რომ ეძახიან, - ჰყოლია საქართველოს. საბჭოთა პერიოდის დეპუტატებზე არაფერს ვიტყვი. ერთს შევნიშნავ მხოლოდ - საბჭოთა დეპუტატები, საზოგადოდ, ბევრად არ ჩამოუვარდებოდნენ, თუ არ აღემატებოდნენ დამოუკიდებელი საქართველოს დეპუტატებს. გამონაკლისები აქაცაა, ცხადია. მხედველობაში ქვეყნის უმაღლესი ორგანო - პარლამენტი მაქვს.

ამ ცოტა ხნის წინ სოციალურ ქსელში ერთერთმა ცნობილმა სახემ გაასაჯაროვა საშუალო თვიური ხელფასის მონაცემები ევროკავშირსა (2994 ევრო) და საქართველოში (654 ევრო), რომელთა მიხედვითაც საშუალო თვიური ხელფასი საქართველოში საშუალო ევროპული დონის მხოლოდ 22.2 პროცენტია.

სალომე ზურაბიშვილმა 21 ივნისის #21/06-01 განკარგულებით იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს (იუს) წევრის შესარჩევად მორიგი კონკურსი გამოაცხადა. მიუხედავად იმისა, რომ კონსტიტუცია უპირობოთ ანიჭებს პრეზიდენტს იუს-ში ერთი წევრის საკუთარი შეხედულებისამებრ შერჩევისა და უკონკურსოდ დანიშვნის უფლებას (შესაბამის ორგანულ კანონში მოცემული ნორმა იუს წევრის კონკურსით შერჩევის აუცილებლობის თაობაზე კონსტიტუციას ეწინააღმდეგება), მისასალმებელია, რომ მან იუს წევრის გამოვლენა ისევ კონკურსის გზით გადაწყვიტა.

ყველა გაგვახარა ფეხბურთელების ღირსეულმა დებიუტმა ევროპის ჩემპიონატზე. დორტმუნდში აშკარად არ გაგვიმართა, მაგრამ ხვალინდელი მატჩის წინ მაინც ოპიმისტურად ვართ განწყობილი და გვჯერა ჩეხებთან გამარჯვების, მით უმეტეს, რომ მოწინააღმდეგე გუნდის ქომაგებს არ ექნებათ საგრძობი უპირატესობა. 

მართალია, ისევე, როგორც პოლიტიკაში, ფეხბურთშიც შედეგი მნიშვნელოვანწილად დაფინანსებაზეა დამოკიდებული და კორუფციამაც მოიკიდა ფეხი, მაგრამ, საბედნიეროდ, ჯერჯერობით, ისეთივე ადვილად პროგნოზირებადი არ არის, როგორც საპრეზიდენტო ან საპარლამენტო არჩევნები. ამის გამო, მსოფლიოში ყველაზე პოპულარულ სანახაობაში მონაწილე ევროპული გუნდების პაექრობას მილიარდამდე გულშემატკივარი დისტანციურად მიადევნებს თვალს, ხოლო ათეულ ათასობით იღბლიანი - ტრიბუნებიდან.

ყველა თაობას აქვს თავმოსაწონიც და სინდისის ტკივილის პერიოდიც. სხვა თაობებზე ვერ ვილაპარაკებ. ჩემს თაობაზე ვიტყვი. ჩვენ დავიბადეთ და გავიზარდეთ ომის დროს შიმშილგამოვლილ ბავშვთა თაობის ოჯახებში. მშრომელი დედების და მამების გაზრდილი თაობა ვართ. სკოლაში კარგად რომ უნდა გვესწავლა, ისინი ვართ. ექსკურსიებზე მშობლები ნასესხები ფულით რომ გვიშვებდნენ, ის თაობა ვართ. კიდევ ვინ ვართ?!... მასწავლებლებს „ჩიხოტკას" ვუჩენდით, მაგრამ მაინც რომ ვაფასებდით, ისინი ვართ.

როგორც წინა სტატიებში აღვნიშნავდით, ამერიკის სასამართლო მოწყობა და პროცესუალური სამართალწარმოება განსხვავებულია ბრტიტანული და ევროპული კანონმდებლობისაგან და იერარქიისა და კონსტრუქციის მიხედვით გაცილერბით მრავბალფეროვანია, ვიდრე სხვა ქვეყნებში. მაგალითად, ამერიკაში ცალკე ინსტანციის სახით ფუნქციონირებს სამხედრო საქმეთა და ვეტერანთა საქმის სააპელაციო სასამართლოები, ფედერაციული და რეგიონალური სააპელაციო ინსტანციები და ა.შ. 

ვინაიდან საქართველოს პრემიერ-მინისტრის მიერ „მოღალატედ" შერაცხული პრეზიდენტი „რუსული კანონის" მხადდაჭერ დეპუტატებს „ორჯონიკიძეებად" მოიხსენიებს, პოლო პარლამენტის წინ ისევ ისმის „რევოლუციური მოწოდებები", თავი ვალდებულად ჩავთვალე, საზოგადოებისთვის მიმემართა. ხელისუფლებისა და ოპოზიციის, აგრეთვე მათი მხარდამჭერების პოლარიზაციის გათვალისწინებით, თავიდანვე ყველასთვის ავტორიტეტული პიროვნების აზრს მოვიშველიებ. სრულიად საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქმა ერთ-ერთ საშობაო ეპისტოლეში ბრძანა, „საერთოდ, უფრო მეტად გვმართებს ანალიტიკური აზროვნების უნარის გამოვლენა, ვიდრე გულის კარნახით სიარული. ჩვენი ყოველი ნაბიჯი აწონილი და გამართლებული უნდა იყოსო!"

ტელევიზიებმა თსუ-ის მეორე კორპუსის წინ სტუდენტების მორიგი დაპირისპირების თაობაზე გაავრცელეს ინფორმაცია. გვაცნობეს, რომ პროფესორი ირაკლი კობახიძე შენობაში უკანა კარიდან „შეპარულა“, ხოლო შენობის დატოვებისას გამართული მუშტი-კრივისა და გინების ამსახველი კადრები პირდაპირ ეთერში გვაყურებინეს... არადა, მერჩივნა საქართველოს პრემიერ-მინისტრს „რუსული კანონის“ მოწინაღმდეგეები რომელიმე დიდ აუდიტორიაში მიეწვია, ხოლო საკონსტიტუციო სამართალში დაგეგმილი ლექციის დასრულების შემდეგ, მათთან სასაუბროდაც გამოეძებნა დრო და ყველა კითხვაზე, ჩვეული აკადემიურობით ეპასუხა... 

უკრაინის წინააღმდეგ რუსეთის სამხედრო ინტერვენციამ ძირეულად შეცვალა მსოფლიო სახელმწიფოებს შორის არსებული პოლიტიკური ურთიერთობები. უკრაინაში მიმდინარე შეიარაღებული დაპირისპირება განიხილება, როგორც შესაძლო მესამე მსოფლიო ომის პირველი ფაზა. ამგვარი ომების შედეგების წინასწარი განსაზღვრა პრაქტიკულად შეუძლებელია. ამდენად, განწირული ჩანს ყველა მცდელობა წინასწარ გამოვიცნოთ გეოპოლიტიკურ ძალთა განლაგება კონფლიქტის შემდგომ.

ვინაიდან ცხოვრების ნახევარი საქართველოს დამოუკიდებლოს აღდგენამდე განვლე, ლოგიკურია, მორიგმა „რევოლუციურმა სიტუაციამ“ 35 წლის წინანდელი მოვლენები გამახსენა. მართალია, კომუნისტების მმართველობის პირობებში ქართველებს „მაშასადამე ევროპელობაზე“ აშკარად გამოხატული პრეტენზია არ გვქონდა, მაგრამ მაშინაც განსაკუთრებით ახალგაზრდობა აქტიურობდა, რომელსაც „ერთიან, ძლიერ, დამოუკიდებელ და თავისუფალ საქართველოში“ უნდოდა ცხოვრება და არაფერი უნდოდა რუსული... ამასთან, პარლამენტის შენობის წინ გამართული საპროტესტო აქციების მონაწილეებს, ქართველი პოლიციელების ცრემლსადენი გაზისა და წყლის ჭავლის კი არა, რუსი სამხედროების ალესილი ნიჩბებისა და ავტომატებისაც კი იმდენად არ ეშინოდათ, რომ კათალიკოს-პატრიარქის მოწოდებაზეც კი არ დაიშალნენ...